|
برچسب:, :: :: نويسنده : ایمان شهریاری
هزار مرتبه کردم فرار و دیدم باز تو از کرم به من آغوش خویش کردی باز به لطف و رحمت و عفو و کرامتت نازم که می‌کشی تو ز عبد فراری خود ناز . . . . . . الله تویی و ز دلم آگاه تویی / درمانده منم دلیل هرراه تویی گرمورچه ای دم زند اندر ته چاه / آگه زِ دَمِ مورچه و چاه تویی . . . . . . خداوندا برای همسایه که نان مرا ربود، نان برای عزیزانی که قلب مرا شکستند، مهربانی برای کسانی که روح مرا آزردند، بخشش و برای خویشتن خویش ، آگاهی و عشق می طلبم . . . . . . من گرچه سیه روی و بدم یا الله از درگه خود مکن ردم یا الله گفتم که من و این همه عصیان چه کنم؟ گفتی که بیا من آمدم یا الله . . . . . . روزی روزگاری خدا ما را آفرید ، تا آدم باشیم قصه ما به سر رسید . خدا به خواستش نرسید . . . . . . چه بسیار نعمت های خداوند که تنها در رگی خانه گزیده اند. کتاب نیایش پیامبر(ص) . . . خداوندا، خداوندا قرارم باش و یارم باش جهان تاریکی محض است می‌ترسم کنارم باش . . . خدایا من بی تو دمی قرار نتوانم کرد احسان ترا شمار نتوانم کرد گر بر تن من زبان شود هر مویی یک شکر تو از هزار نتوانم کرد . . .
. . . ای آنکه طلبکار خدائی، به خودآ / از خود بطلب، کز تو، خدا نیست جدا اول به خودآ، چون به خودآئی، به خدا / اقرار نمایی، به خدائی خدا . . . . . . ای خدایا از بَرِ هر حکمتت ، حکمت درست لیک , دل از بر تنها شدن حکمت نَجُست . . . . . . خدای من خداییست که دست گیر است نه مچ گیر! دستم را میگیرد همان طور که هستم! بدون پیش شرط همین و بس . . . . . . معبودا به بزرگی آنچه داده ای آگاهم کن تا کوچکی آنچه ندارم نا آرامم نکند . . . . . . ما که از ترس خدا او را عبادت می کنیم / بر تعصب های خود یک عمر عادت می کنیم هر نمازی با خودش تجدید بیعت کرده و / ساعتی دیگر به او راحت خیانت می کنیم ما که مغروریم ازاینکه مسلمان زاده ایم / با طلبکاری ، تقاضای شفاعت می کنیم . . . تو تکراری ترین ” حضور ” روزگار منی و من عجیب ؛ به آغوش تو از آن سوی فاصله ها خو گرفته ام . . . . . . چه زیباست هنگامی که در اوج نشاط و بی نیازی هستی دست به دعا برداری . . . . . . خدایا مرا ببخش بابت هر آنچه کردم و نباید و هر آنچه نکردم و باید . . . . . . چاره ی ما ساز که بی یاوریم / گر تو برانی به که روی آوریم؟ پیش تو گر بی سر و پا آمدیم / هم به امید تو ، خدا آمدیم . . . . . . عمری به جز بیهوده گفتن سر نکردیم / تقویمها گفتند و ما باور نکردیم دل در تب لبیک تاول زد ولی ما / لبیک گفتن را لبی هم تر نکردیم اللهم لبیک . . . میخوانمت در بلندی که خودت بلند ترینی میخوانمت به مهربانی که خود مهربان ترینی میدانمت به رحمتت که خودت رحیم ترینی میدانمت به بزرگی که خودت بزرگترینی همه این میخوانمت ها و میدانمت ها بهانه ای هست تا بگویم خدایا دوستت دارم ، من خدا را دارم! . . . کوله بارم بر دوش سفرى مى باید،سفرى تاته تنهایى محض هرکجا لرزیدى،از سفر ترسیدى ، فقط آهسته بگو: من خدا را دارم! نظرات شما عزیزان: 
 |
||
تبادل
لینک هوشمند
